Hoofdpijn is altijd al een rode draad in mijn leven
geweest. Als kind in de kleuterleeftijd
had ik al vaak last van hoofdpijn. Juffen belde regelmatig naar huis op met de
mededeling dat Kim weer hoofdpijn heeft. Maar ja, ik kon slechts steeds naar
huis wanneer het weer zover was. Mijn ouders wilde ook een keer rust! We
spraken dus af dat, wanneer ik erge hoofdpijn had, ik dan eventjes naar buiten
mocht en een rondje over het schoolplein mocht wandelen om bijvoorbeeld de
stoeptegels te tellen. Dit mocht ik dan samen met een klasgenootje. Je kunt je
voorstellen dat er binnen no time
veel vrijwilligers waren die wel even met mij wilde wandelen. Al met al ging
het op de basisschool redelijk goed qua hoofdpijn. Het stond niet op de
voorgrond en ik functioneerde gewoon prima. Ik had het goed naar mijn zin en
zat ook goed in mijn vel.
Rond de puberteit werd de hoofdpijn steeds erger en moest ik regelmatig ziek naar huis. Gedurende mijn opleiding moest dit nog vaker. Het was duidelijk dat de hoofdpijn steeds erger en erger werd. Van simpelweg hoofdpijn was geen sprake meer, het mondde vaak uit in heftige migraine aanvallen.
Wanneer ik ging stappen met vriendinnen, moest ik steevast de
volgende dag de prijs betalen. En dit zat hem niet in eurootjes. Vaak kon ik
niet eens mee. Twee avonden achter elkaar stappen was helemaal niet aan de
orde, dit kon ik simpelweg niet. En ’s avonds mee de hort op, kon ik alleen
wanneer ik ’s middags ging rusten. Ik was soms net een oud wijf! Mee op
vakantie, wat bestond uit veel stappen, was dus absoluut niet te doen. Ook al
hield ik wel van een avondje dansen, sjansen en onnozel doen. Als enige uit de
vriendinnengroep kon ik dus elk jaar niet mee op vakantie. We waren jong en het
leven bestond uit school, stappen, jongens en vriendinnen. Aan de ene kant een
zorgeloos bestaan, aan de andere kant voor mij soms toch al zwaar. Vooral omdat
ik vaak stuitte op onbegrip. Voor mijn omgeving was het vaak onbegrijpelijk
waarom ik niet mee zou gaan stappen of waarom ik niet mee wilde op vakantie, want
wie wil dat nou niet!? Maar van willen was geen sprake. Ik kon dit gewoon niet.
Wanneer ik dan met migraine op bed leg, wetend dat mijn vriendinnen op dat
moment een hoop lol hadden waar ik de volgende dag niet over mee kon praten,
gaf me een eenzaam gevoel. Je bent immers jong en je wil genieten en
vooral niks missen!
Vanaf deze periode begon ook de zoektocht naar het
ultieme geneesmiddel. De beste behandeling. Iets wat mijn hoofdpijn en migraine
kon verlichten. Mijn ouders hebben met mij stad en land afgezocht, en we gingen
van de ene dokter naar de andere reiki-meester, van acupuncturisten en
therapeuten naar zweverige types en weer terug. Zowel het reguliere circuit als
alternatieve geneeswijzen hebben we geprobeerd. Dit heeft ons veel energie,
geld en teleurstellingen gekost. Want niks hielp, er was zelfs niets wat het
ook maar enigszins verlichtte.
Ruim een jaar geleden ben ik op advies van mijn neuroloog drie
maanden gestopt met alle medicatie. Dat was me nog eens een grandioos plan! Met
name de triptanen slikte ik veel omdat dat de enige medicatie was die enigszins
hielp. De gedachten hierachter was erachter te komen of ik ondertussen geen
medicatie afhankelijke hoofdpijn had ontwikkeld. Na drie maanden de ene na de
andere migraine aanval te hebben gehad, met icepacks op bed te hebben gelegen
en kotsmisselijk boven de wc-pot te hebben gehangen, kwamen we toch tot
de veronderstelling dat de hoofdpijn niet was afgenomen. Eureka! Het werd dus niet in stand gehouden of
veroorzaakt door de medicatie. Wisten we dat ook weer...
Uiteindelijk heb ik de diagnose chronische migraine gekregen
door de neuroloog van de hoofdpijnpoli in Eindhoven. Dit betekent voor mij dat
ik elke dag hoofdpijn heb waarvan minimaal 20 dagen p/week migraine. Dit heeft
tot resultaat dat ik maar halve dagen stage kan lopen en zelfs dan moet ik veel
medicatie slikken waarvan je je een beetje als een zombie gaat voelen. Letterlijk
elke middag moet ik naar bed om de dagen door te komen. Ondertussen heb ik drie
pijnlijke botuline behandelingen bestaande uit 20 a 25 spuiten gehad die ook
niet blijken te werken maar wat me wel een beeldig strak voorhoofd heeft
opgeleverd!
Wat nu de volgende stap is? Wellicht een Cefaly apparaat proberen of anders wachten op het nieuwe veelbelovende medicijn. We blijven van alles proberen!
0 reacties:
Een reactie posten